„Nie chcę być nianią, tylko opowiedzieć swoją historię”: kiedy dziadkowie wyjeżdżają na wakacje

Artykuł zarezerwowany dla subskrybentów

Rodzice są rozczarowani, widząc, że ich rodzice są mniej zaangażowani jako dziadkowie, niż sobie wyobrażali. Ci ostatni domagają się prawa do wolnego czasu po latach rodzicielstwa.

„Nie możemy powiedzieć, że kiedyś wszyscy dziadkowie opiekowali się wnukami” – mówi socjolog Weronika Kusztanina. (Thomas Baron/Hans Lucas)

W słoneczne dni Simon, 35-letni menedżer ds. kadr mieszkający w Seine-et-Marne, omawia z partnerką plan urlopów. Co zrobić z córką i synem w wieku 4 i 1 roku? Jego matka nie jest w stanie opiekować się dzieckiem. Ojciec, który mieszka trzy godziny drogi z teściową, nalegał, aby zaopiekować się najstarszym dzieckiem przez tydzień w lutym, a potem w kwietniu. Ale co z latem? Żadnego telefonu, żadnej oferty. „Dowiedziałem się od brata, że opieka nad nią była trudna, że to męczące. Myśleli, że bawi się [więcej] sama… Musi być leniwa”.

Simon wspomina swoje dzieciństwo. Jego babcia mieszkała niedaleko i nie pracowała. Odbierała go ze szkoły. W jej domu czekały na nią małe bułeczki z dżemem i Yabon, te karmelowe wafle ryżowe. Wieczorem i rano zawsze była obecna. Ten kontrast sprawia, że Simon jest „trochę rozczarowany i smutny”. „Mój ojciec bardzo korzystał z pomocy moich dziadków, kiedy byłem mały i nie angażował się w wiele aktywności z nami. To trochę jak pokolenie wyżu demograficznego , które cieszyło się życiem, w przeciwieństwie do pokolenia powojennego, które wciąż bardzo się starało”.

Simon nie jest sam w takich odczuciach. Rodzice dzielą się swoimi